Blog: 6 december 335-337 sterfdag van Nicolaas
Heiligen zijn mensen en dus sterfelijk. De heilige Nicolaas kwam te overlijden volgens de overlevering op 6 december. Er zijn twee oude bronnen die 6 december bevestigen namelijk de Passionarium Romanum rond 660 en de Palestino-Georgian-kalender uit het jaar 670. Vanaf de negende eeuw vinden we in alle historische martyrologia zes december als ‘dies natalis’, de geboortedag (in de hemel) oftewel de sterfdag. Het jaartal staat niet vast, maar dat zou rond het jaar 335 gelegen hebben. Het sterfjaar moet geplaatst worden het dichtst bij 335, 336 of 337. Bij mijn bezoek in mei 2019 aan Bari vertelde padre Cioffari mij, dat hij de sterfdatum nu legt bij 337 na Christus.
Over Nicolaas’ overlijden schrijft Jacobus de Voragine het volgende:
‘Toen God hem (Nicolaas) tot Zich wilde roepen vroeg hij Hem om Zijn engelen te sturen. Hij boog zijn hoofd en zag de engelen komen. Meteen wierp hij zich ter aarde en sterkte zichzelf met het teken van het kruis. Onder het zingen van psalm 31, ‘Bij u, o Heer, zoek ik toevlucht’, gaf hij zijn geest, onder de woorden van dezelfde psalm ‘in uw hand beveel ik mijn geest’. Op zijn stervensuur was er hemelse muziek te horen. Hij werd begraven in een marmeren graftombe. Bij zijn hoofd ontsprong een oliebron en bij zijn voeten een waterbron.
Nicolaas lichaam zal volgens de traditie gewassen en gebalsemd zijn. Na te zijn opgebaard heeft de begrafenisplechtigheid plaatsgevonden in zijn eigen kerk. Hij werd echter niet in zijn kerk begraven, maar zoals voorgeschreven was in het Romeinse rijk op een grafveld buiten de stad langs de weg naar de havenstad Andriake. Hier lagen ook de martelaren begraven die gestorven waren tijdens de christenvervolgingen. Nicolaas was weliswaar niet als martelaar gestorven, hij had ten tijde van de vervolgingen wel getuigd van zijn geloof. Daarom mocht hij dicht bij deze martelaren bijgezet worden.
Na Nicolaas’ dood voltrok zich nog een mirakel. Eén dat zich tot op heden herhaalt. Het betreft het manna- of myronwonder.